Daar sta ik, in mijn bikini, klaar om in een ijsbad te stappen. Het ziet er zo onschuldig uit, een grote ton water met lichtblauwe en witte ijsklontjes. De thermometer geeft 1 graad aan…
Jarenlang heb ik getwijfeld of ik nu eens zo’n “Wim Hof koude-workshop” zou doen. Tot nu toe won mijn verstand het altijd: Joh, waarom zou je? Voor wie doe je het? Je kunt die kou niet verdragen. Het wordt een afgang als je er toch niet in durft.
Toch bleef het me fascineren.
Nadat een paar van mijn loopmaatjes zich hadden ingeschreven voor een workshop, heb ik de knoop doorgehakt. Ik wilde een einde aan het getwijfel en het werd wel weer eens tijd voor een uitdaging.
Want ja, Acceptance and Commitment Therapy (ACT) is voor mij een levenswijze en daar kiezen we toch voor ervaren boven vermijden? Of was ik bezig een nieuwe regel te introduceren, namelijk “ik moet sterk genoeg zijn om in een ijskoud bad te kunnen zitten”. En wat is er eigenlijk waarde(n)vol aan een ijsbad?
Ik kwam uit op het begrip Bereidheid, een stap in het proces van Acceptatie. En dat wilde ik wel eens onderzoeken. Hoe bereid kan ik zijn om de kou te ervaren en toe te laten? Zou ik in staat zijn de kou zelfs te omarmen? Brrrr, omarmen, dat klinkt als een te verre brug. Vooral nadat ik een week lang de voorbereidende oefeningen ging doen in de vorm van koud douchen. Het lukte me niet één keer het verzet tegen de kou te laten varen. Door een ACT-collega werd ik er op gewezen dat mijn koude douchen wel erg als moeten en rigide overkwam. ‘Oké’, zei ik, ‘je hebt gelijk: ik mag koud douchen’. En hoe frappant, het ging meteen beter toen ik het als een vrije keus beschouwde.
Terug naar de plaats delict. Eerst een uur voorbereidende ademhalingsoefeningen. Vervolgens hup, de badkleding aan. We staan lichtjes te bibberen, van de zenuwen, want het is niet koud in de ruimte. Daar vertelt Brenda, de instructeur, ons dat we er drie keer ingaan. Wát? Ik dacht één keer en dan klaar met de ervaring! Ze zegt dat je je het beste zo snel mogelijk helemaal onderdompelt, want anders doet het teveel pijn aan je benen. De eerste keer hoef je alleen maar te dippen. Nou daar ga ik. Ik focus op mijn ademhaling, stap erin en ga meteen tot mijn schouders onder water. En er weer uit. Oef dat is koud! En Brenda zegt: kou is een sensatie! Niet meer en niet minder.
De tweede keer blijf ik er 30 seconden in en voel veel verzet, het verstand krijgt iets teveel ruimte. Het is te koud! Het doet pijn! Waarom doe je dit?
De derde keer focus ik me meer op mijn ademhaling dan op mijn verstand en houd ik het langer vol, zo’n 45 seconden. De kou went een beetje. Als ik eruit kom, moet ik bijna huilen. De kou omarmen is niet gelukt, het leek meer op verdragen, maar wie weet komt dat nog eens. Ik ben trots op mezelf dat ik bereid was alles toe te laten wat zich aandiende en dat ik iets compleet nieuws heb gedaan. Ervaren boven vermijden!
Heb je een ervaring in je eigen leven, waarbij je bereidheid nodig had om iets nieuws of moeilijks te ervaren? En hoe stimuleer je als ACT-hulpverlener je cliënt bij het oprekken van z’n comfortzone? (Hint: denk aan het laten doorbreken van een strenge regel!).
Door: Aline Kruit, ACT-docent ACT in Actie