Vanuit ACT in Actie verspreiden wij graag het ACT-virus onder professionals. Dat is dan ook het enige virus dat wij graag verspreiden – vandaar dat we afgelopen periode er dan ook (noodgedwongen) voor hebben gekozen om de ACT-cursussen online te verzorgen. Echter zelfs als je je aan alle maatregelen houdt, heb je uiteindelijk geen ultieme controle over het buitens huis houden van het COVID-virus. Dit is een ervaring die ACT in Actie docent Frederiek Fortuin nu doormaakt. Ze heeft hier een blog over geschreven: De Corona Klappen van het Leven (een knipoog naar het bekende ACT-zelfhulpboek van Russ Harris – de klappen van het leven). Vanuit een ACT-perspectief neemt Frederiek ons mee in haar huidige ervaringen:
De Corona Klappen van het Leven
“En toen was het zo ver. Corona is ‘in the house’. Een ongewenste gast op ons feest, waarvan ik niet weet waar ik hem opgepikt heb. Mijn gezin en ik zijn sinds het uitbreken van corona supervoorzichtig geweest en we hielden ons netjes aan de regels, allerlei pogingen om controle te houden op onze gezondheid. Ons schrikbeeld was dat we ziek zouden worden en dat niemand voor onze dochter van inmiddels acht maanden kon zorgen. Dus, we hebben haar o.a. niet naar de kinderopvang gebracht (dit mocht wel ivm mijn werk). Het heeft heel wat bereidheid van ons gevraagd, maar het was het waard in het kader van de waarden gezondheid/goed ouderschap. Ik denk dat het controle houden niet helemaal zinloos is geweest, we hebben corona immers lang buiten de deur kunnen houden. Tegelijk is er dus een werkelijkheid waarbij je ondanks je best doen, toch corona krijgt. Ondanks dat we weten dat het leven niet maakbaar is, zijn we er toch weer van geschrokken.
Ik ben dankbaar dat een aantal jaar geleden het ACT-virus mij getroffen heeft. Ik roep deze week dan ook heel stoer dat ik het allemaal vervelend vind, maar dat ik er ACT-ish mee omga. Of is deze uitspraak ook een strategie om niet stil te staan bij de corona-ellende? Het is en blijft een menselijke uitdaging.
Na de positieve uitslag zijn we eerst in de actie-modus gegaan, er moesten veel telefoontjes gepleegd worden. Ik ben de enige die positief getest is in mijn gezin en ben behoorlijk ziek, dus ik moet in isolatie totdat ik 24-uur klachtenvrij ben. Concreet betekent dit, dat onze slaapkamer mijn tijdelijke verblijf is. Gelukkig vergezelt Sjakie (mijn verstand) me, ben ik toch niet helemaal alleen.
Ik word uiterst goed en lief verzorgd door mijn dierbaren. Tegelijkertijd voel ik me daar schuldig over. Mijn vriend moet alles alleen doen. Gelukkig krijgt hij hulp van zijn 10-jarige dochter. Het doet pijn niet met ze te mogen knuffelen, maar het meeste pijn doet het dat ik mijn 8 maanden oude dochter niet mag vasthouden en voeden. Voor haar is het lastig te begrijpen.
Ergens helpt het ook dat ik me fysiek zo ellendig voel, ik kan daardoor toch niets anders dan in bed liggen en veel slapen. Mijn grootste corona-angst is dat ik in het ziekenhuis beland. Ik heb de week ervoor op mijn werk (ziekenhuis) gelezen dat er veel jonge mensen met corona opgenomen worden. Dat was weer nieuwe onprettige informatie in mijn toch al goed gevulde corona-frame dat zich het laatste jaar ontwikkeld heeft. Door mijn werk weet ik werk-technisch (corona-revalidatie) ook best het een en ander over corona. Conclusie: dat zijn geen helpende cognities. Gelukkig is het worst-case scenario uitgebleven. Die gedachte hielp op korte termijn om met de situatie om te gaan (‘het kan altijd nog erger, blij dat het hierbij gebleven is’), tegelijk geeft het geen erkenning aan de narigheid die er wel is.
Ook ik heb een brein wat zich graag met de toekomst bezig houdt; angst om langere tijd last te houden van de gevolgen (moeheid, smaak/geur, concentratie) komt regelmatig voorbij. In het hier-en-nu blijven zou meer helpen. Sjakie zegt dan vervolgens dat ik zoveel mogelijk moet blijven bewegen (het-altijd-je-best-doen-en- niet-aanstellen-verhaal), zodat ik snel weer beter ben. Dus, de ene keer dat ik in de tuin met mijn winterjas in de zon zit, loop ik ook een paar rondjes door de tuin als een gevangene op de luchtplaats. Om vervolgens duizelig en kapot moe in mijn bed te belanden. Sjakie is tevreden, maar lichamelijk gezien niet bevorderlijk. Oftewel; accepteren van fysieke ellende en rusten vs. ik wil mijn best doen om z.s.m. te herstellen. Dit conflict zit me constant in de weg. Hierbij voegt Sjakie nog eens toe dat ik de tijd dat ik nu op bed lig nuttig moet gebruiken. Dus……naast Netflix, moet ik van mezelf ook een aantal werkwebinars en ACT-masterclasses kijken. Uiteindelijk maakt mijn lijf de keuze in het constante conflict en dwingt het me weer een paar uur te slapen. Dankjewel lijf.
Corona is inmiddels wereldwijd aanwezig is, hierdoor voel ik ook een verbondenheid met andere mensen. Het helpt om te weten dat ik niet de enige ben die ziek is en in isolatie zit. Dankzij ACT, lukt het me steeds beter op te merken wat Sjakie allemaal vertelt en wat mijn niet-accepterende-strategieën zijn. Ik ben er daarom niet altijd in mee gegaan. Maar, het is wel een stuk lastiger als je ziek bent, de automatische piloot neemt het sneller over. Ik merk ook dat corona een raar soort onrust en tegelijk wattengevoel in je hoofd met zich meebrengt. Slapen lukt daarom niet zo goed. Wat me daarbij gelukkig helpt is om te mediteren en me er minder tegen te verzetten. Mijn meditatie app is trots op me, ik krijg te zien dat ik dagelijks mediteer, toch fijn hoe beloning werkt. De uitdaging is om deze accepterende acties, ook overdag meer toe te passen.
Wat corona iedereen gebracht heeft, is dat het duidelijk maakt wat je mist en dus belangrijk vindt in het leven. Afgelopen week heeft dat voor mij nog eens extra op scherp gezet. Uiteraard verheug ik me ook op alle grote dingen in het leven. Maar, op dit moment ben ik vooral blij als ik uit isolatie mag, me fitter ga voelen en mag knuffelen. Een goede herinnering eraan dat een fijn leven niet per se hoeft te bestaan uit grote dingen. Nu eerst nog even volhouden, (rustig) herstellen en Sjakie regelmatig negeren.