Blog door Rafke Hotterbeekx, docent bij ACT in Actie – Cursus en Opleiding.
Drie weken geleden heb ik iets heel erg spannends gedaan, ik heb voor het eerst een cover uitgebracht voor een groter publiek. Zingen is voor mij mezelf zijn, authentiek, iets puurs, mezelf uiten, het doorleven van emoties en daar woorden aan geven en dus zing ik al 15 jaar met veel plezier, alleen voor mezelf (ACT-proces: waarden). Dit omdat er een enorme criticus in mij leeft die vindt dat het niet goed genoeg is om uit te brengen en er ook een angst is voor de mogelijke negatieve oordelen van anderen op mijn ware ik (gefuseerd met gedachtes). De drive om meer met zingen te doen groeide echter, met elke stap die ik dichter naar mijzelf zette (toegewijd willen handelen). Het zou een waardevolle stap zijn om met die angsten en bekritiserende gedachtes toch een cover uit te brengen.
Tijdens de opnames heb ik maar drie keer het hele nummer gezongen en was er iets in mij dat kon zeggen ´het is wat het op dit moment is´ (acceptatie). Tuurlijk hoorde ik her en der onzuiverheden, trillingen in de stem, uitspraken die nét niet goed waren, maar ik accepteerde de zang voor hoe ik die op dát moment kon uitbrengen.
Hetzelfde gebeurde met de fotoshoot. Zoiets had ik nog nooit gedaan en het voelde vreemd om op deze manier in ‘the spotlight’ te staan. Het benoemen van het bijkomende ongemak maakte het zoveel meer draagbaar en zorgde er ook voor dat de fotografe me kon bijstaan (acceptatie). We hadden het idee om een paar foto´s in het water bij de ondergaande zon te maken, maar konden de weg niet vinden en de zon begon verder en verder te zakken. In eerste instantie voelde ik een druk, gepush om de juiste weg te vinden en zo snel mogelijk alsnog bij de juiste plek aan te komen (fusie). Toen keek ik eens om me heen en zag ik de pastel kleurschakeringen in de lucht, rook ik de geur van een warme dag op de bosgrond en voelde deze onder mijn blote voeten (defusie door focus op hier en nu). Het ‘moeten’ verdween in genieten van het hier en nu en dat is zichtbaar op de foto’s die daar gemaakt zijn.
Hierna ging mijn zusje aan de slag om alles te monteren tot een mooi geheel en ik was zowel gespannen als dolenthousiast om het resultaat op de gerichte datum uit te brengen. Echter ging zij toen halsoverkop verhuizen en heeft het resultaat twee weken op een computerschijf gestaan zonder internetverbinding. Ook hier liet ik los en voelde hoe bevrijdend dit was (acceptatie).
De dag van het uitbrengen was aangebroken en ik zette me schrap voor voornamelijk de goedbedoelde feedback die mijn criticus pijnlijker en donkerder op me zou afvuren dan bedoeld vanuit de ander. Mijn hart ging tekeer, mijn maag draaide rondjes en mijn hele lichaam was gespannen (gefuseerd met gedachtes). Het was voor mij heel moeilijk om afstand te nemen van mijn gedachtes en dus besloot ik om ook dit maar te accepteren voor wat het was. Dan maar gespannen wachten. Wat ik kreeg was juist erkenning voor de spannende stap en waardering voor het laten horen van mijn stem.
Nu achteraf merk ik dat het resultaat er voor mij eigenlijk helemaal niet zoveel toe doet. Wat ik meeneem van deze ervaring is het vrijwel volledig mezelf kunnen zijn in het bijzijn van anderen en het genieten van de momenten die we samen hebben doorgemaakt in het hier en nu (waarden). Die weg wil ik graag verder bewandelen (toegewijd handelen).
Het is spannend om buiten je comfortzone te stappen. En tegelijk, is daar veel persoonlijke groei te behalen. Bij deze een warme uitnodiging voor de lezer, om eens na te denken welke ‘bold move’ zou jij willen maken?