Eerder schreef collega POH-GGZ Ruud Versteden een blog over zijn ervaring met ACT in de huisartsenpraktijk. “Practice what you preach” was de boodschap. Ik kan het niet meer dan eens zijn met hem. Inmiddels volgen steeds meer collega’s training in ACT en dat maakt mij (en hen) razend enthousiast!

Als POH-GGZ zie je namelijk heel wat mensen door het generalistische karakter van deze functie in de huisartsenzorg. Het type klachten is breed, maar zo kunnen er ook behoorlijke verschillen zitten in wat maakt dat degene die tegenover je zit een afspraak heeft gemaakt (in motivatie, wens, lijdensdruk). Dat vraagt dus om psychologische flexibiliteit bij jezelf! Persoonlijk kon ik die terugvinden in ACT. Mede hierdoor gun ik het andere POH-GGZ van harte om dit ook in hun arsenaal te hebben. (Natuurlijk gun ik dit ook aan psychologen en ieder ander die hier interesse in heeft).

Voor mij was het besluit om een ACT-basiscursus te volgen destijds een eerste stap in de weg naar meer psychologische flexibiliteit. Een bewuste keuze om te gaan investeren in mijzelf in mijn jonge loopbaan als psycholoog. Wat een fantastische stap was dat. Doordat het experiëntiële karakter van deze therapievorm van je vraagt dat je zélf aan de slag gaat met oefenen krijg je veel inzicht in je eigen processen én het helpt je een idee te geven van wat er gebeurt bij de persoon in de spreekkamer.

Bovendien maakte het me bewust van de enorme kracht die taal kan hebben en hoe mijn kwetterende verstand genaamd Corrie me te pas en te onpas door het leven wilt helpen. Bewust worden van de strenge regels en de te krappe maatpakken waar je van jezelf in moet passen. Inzien hoe je onbedoeld structureel te weinig water geeft aan de verschillende tuintjes die eigenlijk óók belangrijk voor je zijn. Aan de slag gaan om hierin te (leren) investeren. Ervaren dat het om vaardigheden gaat, die dus oefening nodig hebben en dat dit een proces kan zijn wat enige tijd vraagt.

In de spreekkamer werk ik dan ook heel graag met ACT: Menselijk zijn mag! Het is helemaal niet gek als mensen vastlopen; een boodschap die vaak al prettig is om te krijgen. Samen met de persoon tegenover me vind ik het heerlijk om te onderzoeken wat hij/zij graag wilt bereiken, maar wat er dus in de weg staat en hoe we daarmee om kunnen gaan. Samen stilstaan bij vervelende gevoelens, ontdekken welke woorden gevoelig kunnen zijn, samen aan de slag met experiëntiële oefeningen (ook al blijft Corrie altijd bang dat iemand me niet meer serieus neemt na bepaalde oefeningen).

Serieus als het moet, luchtig als het kan. Bij de een zijn een paar metaforen en tools voldoende om verder te kunnen, bij de ander kan het wat meer tijd nodig hebben.
In elk geval genoeg ruimte om actief bezig te blijven met de verschillende processen in de spreekkamer!

Dan nodig ik je graag nog uit om te bedenken wat je van de volgende tekst vindt:

“Hell was the journey, but it brought me heaven.”

Persoonlijk vind ik dit een hele mooie en passende tekst. Ik deelde hem een keer met een patiënt en hij vond de tekst zo toepasselijk dat hij even zelfs overwoog om het te laten tatoeëren. Ik vertelde hem vervolgens toch maar dat het een tekst van Taylor Swift is en het plan voor de tattoo verviel direct door deze associatie. Wat gebeurt er bij jou?

De kracht van taal…

Door: Yvonne Bouwens